วันจันทร์ที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2551

วันเวลา วัยเยาว์


หลายปีแล้ว ที่เราหลายคน มีหน้ากระดาน เป็นพื้นที่ร่วมกัน
เรื่องราวมากมาย ผ่านเข้ามา อบอุ่น ซึ้งใจ เจ็บปวด
ถึงเวลาปัจจุบัน

เพียงบางคำที่อยากบอก
มองให้ลึกซึ้งในทุกเรื่องราว
เราจะจดจำ ความงดงามของความสัมพันธ์

ในทุกแง่มุม เหลี่ยมคม ความเป็น "คน" สีเทา
ไม่ขาว ไม่ดำ ...

เป็นมนุษย์ธรรมดา มีโง่ มีฉลาด ขลาดเขลา
มีรัก และมีอภัย ...


นาโน

2 ความคิดเห็น:

lostsign กล่าวว่า...

ใกล้เขียนว่ะ..

ไม..ไม่บอก

(ไม่พูดไม่จา ทำหน้าบึ้งตึ้ง)



โปรด..แสดงตัว เป็นหลักฐานครับ


-เฮียตี๋-

lostsign กล่าวว่า...

เด็กเอย..

เจ้าร้องไห้

น้ำตาเจ้ามาจากไหนหรือ

เด็กเอ๋ย..

ความเสียใจกับโกรธนั้นต่างกันนัก

..แต่ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน..

เด็กเอย..

มันไม่เหมือนกันหรอกเจ้า

ถ้าเจ้าคาดคิด แต่ไม่เป็นเช่นนั้น

นั่นคือโกรธ

ถ้าเจ้ามุ่งหวังแต่ไม่เป็นดังหวัง

นั่นคือ..เสียใจ

เจ้าต่อสู้กับมันได้เด็กเอย

เมื่อเจ้าโกรธ..จงให้อภัย

เมื่อเจ้าเสียใจ..จงลืม

เด็กเอย..เมื่อเจ้าเจอโลกกว้างเจ้าจงหมั่นให้อภัย

และเมื่อเจ้ากลับบ้าน..เจ้าจงลืม

น้ำตาเจ้า..แห้งหายแล้ว

จงดื่มกิน..

และเข้านอน

แต่ว่า..เอ่อ..เบียร์น่ะของข้า

โน่นน่ะ..นมของเจ้า

เฮ่อ..เด็กเอย

............
อ่านแล้วคิดถึงนิทานเรื่องเก่า
นิทานที่ตาเฒ่าเล่ากล่อมให้ไอ้เด็กน้อยนอน