จากไป..เพื่อกลับมา

เธอ...

กลับมาสู่ "ความรัก"ของชั้นแล้ว

เมื่อเธอ จากไปไกลแสนไกล


---------------------------------------


ภาพเก่าๆของเธอ ยามเคลื่อนไหว

รอยยิ้ม ผุดแย้มพราย บนร่องรอยเหี่ยวย่นของความชรา

และอกัปกริยา คล้ายเด็ก

บทบาทช่างจำนรรค์ ถ้อยที เจ้าอารมณ์ เรี่ยวแรงที่ถดหาย



ข้าวของมากมาย ของเธอเรียงรายอยู่อย่างนั้น

แว่นอ่านหนังสือ ขาเทียมที่มาแทนส่วนที่ขาดหาย

แว่นกันแดด เสื้อผ้า ถุงน่อง รองเท้าข้างที่เหลือ

ใบมีดโกนและหวีเล็กๆที่ติดตัวอยู่เสมอ

พระในกระเป๋า แผ่นยันต์ดวงชะตา ไม้เท้าสามขา

ผ้าที่ใช้ห่มนอน... หมอนที่นอนหนุนในทุกวัน

และดวงตาดวงนั้น....ที่ฉายแววอ้อนวอนด้วยความอาลัย


--------------------------------------------


ชั้นอยากนั่งอยู่ตรงที่ๆของเธอ(ตรงที่เดิมของเธอ ..ตรงนี้)

มองดูภาพเธอ...พยายามเคลื่อนไหวไปมา

รอยลากขาอย่างช้าๆ และปลายเท้า ที่สั่นไหว

ชั้นยังอยากได้ยินเสีนงตะโกนเกรี้ยวกราดเต็มไปด้วยอำนาจยามที่เธอขัดใจ

ชั้นอยากเห็นรอยยิ้มหยอกเย้า สัพยอกด้วยถ้อยคำแสบสันต์


-----------------------------------------------------


ชั้นยิ้มเสมอ

เมื่อเห็นเธอมีความสุขกับอาหารที่ถูกปาก

แววตาเป็นประกายยามที่ได้ติดรถไปไหนๆ

ร่องรอยครูดข้างแผงรถลึกลงไป

ฉันยังอยากเห็นเธอนอนหลัับไหล..ท่ามกลางเสียงอึกทึกในยามกลางวัน

ฉันยังอยากได้ยินเสียงของเธอ อีกสักครั้ง อีกสักครั้ง แม้จะไกลแสนไกล


-------------------------------------------------------------------------


พ่อครับ..

พ่อเจ็บรึเปล่า

ลูกชาย..เพียงครึ่งร่าง คนนี้ อยากถาม

อยากราบลงแทบเท้า..ที่พ่ออภัย

-
-

แต่เนิ่น นานมา เท่าใด

ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร พ่อไม่เคยแม้คำน้อย จะติเตียน


-------------------------------------------------------


พ่อครับ.. คืนก่อน พ่อลับ

ลูกคนที่สามของพ่อ อุ้มพ่อนอนเตียง

ห่มผ้ากันหนาว วางหมอนแนบอก

รอยยิ้มภูมิใจ..พร้อมถ้อยคำน้อยนักจะได้ยิน

"เออ..เก่งเหมือนกัน อุ้มเตี่ยไหวด้วย"

ห่มผ้าให้พ่อแล้ว เช็ดเท้าข้างที่เหลือ เทน้ำให้พ่อดื่ม เอาผ้าลูบหลัง แล้วขอให้พ่อนอนหลับ

"กอดหมอน นะพ่อ นอนหลับจะได้ไม่ผวา

วางผ้าไว้ที่หน้าอก คืนนี้อากาศมันหนาว พ่ออย่าลุกไปไหนอีกเลย"


-----------------------------------------------------------------


ถ้อยคำสุดท้าย....

จากชายผู้ให้กำเนิด..

"อย่าพึ่งไปไหน อยู่เป็นเพื่อนก่อนนะ"

.................................................................


เช้านี้.. ตื่นแล้ว ลูกพ่อตื่นเช้ากว่าวันไหน

พ่อนอนร่างเย็น ดวงตาหลับไหล

รอยเลือดมุมปาก ขาทั้งสองวางพาด แนบสนิทกับพื้นเย็น


----------------------------------------------------------------------


พ่อครับ... พ่อเจ็บหรือเปล่า

ลมหนาวอีกเล่า พ่อหนาวไหมหนอ

เสียงเรียกดัังก้อง.. .. พ่อไม่ตื่นลืมตาอีกแล้ว


-

-

-

เธอคือ "พ่อของฉัน"

นานเท่าใด เธอก็คือ " พ่อ "

ผู้สร้างฉันมาจากดาวเดือน ผู้สร้างทางเดิน ให้ฉันด้วยความหวังดี

ผู้ให้ชีวิต และแววตา

ผู้ให้มาทั้งความสุข รอยยิ้ม และความทรงจำ


-------------------------------------------------------------


ร่างนั้นผ่ายผอม

ลมหายใจรอนๆ จะขาดริน

มือพ่อยังอุ่น ฝ่ามือแน่นหนัก

นานเท่าไร...ไม่รู้

ฉันเคยลูบคลำ มือใหญ่กร้านเป็นปม ปมของคนเดินทาง

วันนี้มือลูก ไม่ต่างจากมือนั้น

เราเป็นเหมือนกัน....ดี ร้ายเพียงไร ใช่.....ครึ่งหนึ่งฉันเป็นเลือดเธอ


......................................................



ดีร้าย....เพียงไร

ใช่...ฉันภูมิใจ....ที่เป็น...ลูกเธอ




---------------------------------------------------------------------------


เก็บพ่อไว้...ในความทรงจำ

วูบดับ..แล้วลับหาย(แด่ ชายผู้ไม่เคยหลั่งน้ำตา)

คำ ต่อ คำ

ภาพ ต่อ ภาพ

-

-

-

ความทรงจำ ไหลหลั่ง ราวกับสายน้ำหลาก

-----------------------------------------------

แด่ชาย ผู้ไม่เคยมีน้ำตา

เขาคือ ผู้กล้าแห่งวัยเยาว์

เขาคือ วีรบุรษแห่งท้องไร่

เขาคือ พ่อ ผู้ไม่เคยร้องเพลง

-

-

เขาคือ ผู้สร้าง และให้ทางเดิน

เขาคือ ครู ผู้สอนให้สู้ชีวิต

เขาคือ คนติดดิน

เขาคือ ผู้สร้างศิลป์ให้ชีวัน

เขาคือ คนแกร่งอันเกรียงไกร

เขาคือ พ่อ..ผู้ให้ และ อภัย

กราบพ่อ_________ จากหัวใจ

--------------------------------------------------

ฉัน คิด ถึง เธอ.........เหลือเกิน

ความฝัน

รอคอย มองหา ความฝัน

บางทีมันก็หนาวเหน็บ ...

กระแทก กระทบ ความฝันหักพัง

บางแห่ง แหว่งวิ่น กระจัดกระจาย

อ่อนล้า อยากหาที่พักกาย

แวะ...กลับบ้าน ไม่มีใคร

แต่ไม่เหงา