เขาไม่เคยลืมเลือนเรื่องราวใดเลยทั้งชีวิต
ุทุกวันเขาจะนั่งเหม่อมองไปข้างหน้า
ปล่อยให้เรื่องราวแต่หนหลัง ไหลย้อนสู่ห้วงสมอง
ไม่ขยับกาย
ไม่ก้าว ไม่เดิน
เพราะเขากลัว
กลัวปัจจุบัน จะกลายเป็นความทรงจำที่ไม่ลบเลือน
ทุกวัน เขาจะนั่งอยู่เช่นนั้น
ด้วยความหวาดระแวง
ไม่อยากให้ใครมาหา ไม่อยากให้ใครผ่านไปมา
ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ใด
ในความทรงจำของเขามีเรื่องราวมากมายเกินไปแล้ว
เพียงอดีตที่ผ่านมา
ก็เกินกว่า จะทบทวนไหวในแต่ละวัน
ตาแก่ต้องคำสาป
ชายผู้ไม่เคยลืมเลือน
บางครั้งเขาก็ยิ้ม...
แต่ส่วนมากเขาเศร้า...
บางครั้งเขาหัวเราะ...
แต่แล้วกลับร้องไห้
ทัณฑ์ใดจะโหดร้าย เท่ากับการไม่ลืมเลือน
