สิ่งเดียวที่ฝากเอาไว้ "ความคิด"
ส่วนจะถึงหรือไม่นั้น ...
เป็นแต่เพียง ความคิด
วันอังคารที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2555
วันอาทิตย์ที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2555
สายเกินไป...
กลัว ว่าจะสายเกินไป
หวั่นใจ เมื่อเธอ ไม่มาสักที
คอย เนิ่นนานเกินไปกว่านี้
ใจคงหาย...เสียใจเสียดายหนักหนา.
เท ทุ่มเทร้างเรือนเก่า
เหน็บหนาว น้ำคำ และธารน้ำตา
จูง ดวงใจที่เป็นกำพร้า
ตามหา ให้เธอเป็นคนสุดท้าย
.อยาก เป็นเพื่อนปลอบยามเหงา
เข้าใจ และให้ ความหวัง
สุข ทุกข์ทั้งหมดเทเป็นทาน
ให้เธอ ไปถึงตรงเส้นขอบฟ้า
.กลัว ว่าจะสายเกินไป
หวั่นใจ ว่าเธอ จะหวนคืนมา
ยาม ที่เรามีคนไขว่คว้า
ใจคงหาย....เสียใจเสียดายเจ้าเอย
วันจันทร์ที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2555
ชีวิต โลดแล่นพริ้วไหวดั่งสายน้ำ
กระทบโขดหินแตกซ่าน กระเซ็น
กลับรวมเป็นสายน้ำ...
นานนักหนา ที่เดินทางไกล
สองข้างทางมีเืรื่องราวมากมาย
สายน้ำ...ซึมซับความเป็นไป
มากมายหมื่นพัน มายา
.
.
ความรัก ...
พริ่วไหวดั่งสายน้ำ
มากมายหมื่นพัน มายา
ล้วนมาแล้ว...จากไป
เหลือไว้
เพียงก้อนกรวดทราย ใต้ท้องนที ...
เรื่องราว ผู้คนมากมาย
ล้วนมาแล้วจากไป ...
เหลือไว้
เพียงก้อนกรวดทราย
ใต้ท้องนที ...
...................................................
10.09.2012
วันศุกร์ที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2555
อกาลิโก...
ร่าง-ไร้ร่่าง เดินทางไกล
กอบกำเนิด...
เกิดร่างกาย
จุติในวิญญาณ
อธิษฐาน ผ่านกาล-เวลา
ดวงจิตข้าจะตั้งมั่นจากนี้ไป
ผ่านภพ ชาติจุติตาม
จงผูกพัน
นับนานอสงไขย
หากแม้มิได้ตั้งจิตคลาย
ใจจักผูกไว้นิรันดร
.
.
.
โอม...ข้าแต่เทพี ลิขิต
จากนี้จนนิรันดร์
ขอข้ากับท่านผูกพันต่อกัน
จนกว่าจะแตกดับ-กลับคืนเป็นหนึ่ง
อนัตตา...
---------------------
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
